Το δικαίωμα στο ποδόσφαιρο, που δέχεται τον χλευασμό!

Μετά την επιστροφή Άρη και ΟΦΗ στην Super League, σε γενικές γραμμές οι ιστορικές ομάδες της μεγάλης κατηγορίας, με εξαίρεση τον Ηρακλή, είναι και πάλι εδώ. Η προσφορά τους είναι αγωνιστική; Ασφαλώς. Αρκεί να δει κανείς πώς έχει κάνει εκκίνηση ο Άρης στη φετινή αγωνιστική περίοδο ή πόσο πολύ υπολογίζεται ο ΟΦΗ, για παράδειγμα τώρα που θα πάει η ΑΕΚ εκεί, παρά το γεγονός ότι μετά από τέσσερις αγωνιστικές, έχει μόλις έναν βαθμό.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο αγωνιστική. Σε ένα πρωτάθλημα που σε πολλά επίπεδα απαξιώνεται και προβληματίζει, το να έχει τις ιστορικές ομάδες του στο πρόγραμμά του, είναι κέρδος. Το να τους έχει και σε καλό ποδοσφαιρικό επίπεδο, είναι ακόμη μεγαλύτερο, αλλά ας το αφήσουμε για άλλη συζήτηση αυτό. Το βασικό θέμα είναι ότι τους έχει.

Αυτό αποτυπώνεται και με μια πρόχειρη ματιά στα εισιτήρια των τεσσάρων πρώτων αγωνιστικών. Οι πρώτες εννέα ομάδες στον σχετικό πίνακα είναι οι εξής (κατά σειρά μέσου όρου): ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Άρης, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΟΦΗ, ΑΕΛ, Πανιώνιος, ΠΑΣ Γιάννινα. Είναι οι πιο ιστορικές ομάδες της κατηγορίας.

Διότι από εκεί και κάτω, πάλι με σειρά μέσο όρου, είναι εκείνες που με εξαίρεση τον ιστορικό Απόλλωνα Σμύρνης, μας βρήκαν στην κατηγορία. Οι πιο φρέσκες, δηλαδή: Αστέρας, Παναιτωλικός, Λαμία, Ξάνθη, Λεβαδειακός, Ατρόμητος. Ανάμεσα σε Ξάνθη και Λεβαδειακό, βρίσκει κανείς την ομάδα της Ριζούπολης. Με λίγα λόγια δύο κατηγορίες, εννέα και εφτά, ας τις τοποθετήσουμε έτσι.

Οι πρώτες εννέα μαζί έχουν κόψει σε τέσσερις αγωνιστικές 181.144 εισιτήρια. Μέσος όρος περίπου 20.000 εισιτήρια. Οι υπόλοιπες εφτά, συνολικά ίσα που ξεπερνούν τον μέσο όρο της άλλης κατηγορίας. Συνολικά έχουν κόψει 21.147 εισιτήρια. Περίπου 3.000 μέσος όρος. Η διαφορά είναι τεράστια, χαοτική. Αλλά εδώ που τα λέμε δεν προκαλεί και έκπληξη. Είναι μάλλον φυσιολογική...

Η ανάγνωση, όμως, δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Μονόχνωτη είναι ο πιο σωστός όρος, διότι πράγματι την κατευθύνουν με τέτοιο τρόπο τα πιο συντηρητικά μυαλά. Δεν προσφέρουμε τίποτα, δηλαδή, συμπεραίνοντας ότι οι νέες ομάδες, με πιο μικρή παρουσία στην μεγάλη κατηγορία, απλώς δεν έχουν δυναμική, άρα δεν είναι και χρήσιμες σε αυτήν. Ειδικά όταν σε αγωνιστικό επίπεδο η δυναμική τους μια χαρά είναι και... δυο τρομάρες για τις ιστορικές, όταν έχουν να κάνουν με Αστέρα, Ατρόμητο. Αλλά και Παναιτωλικό, Ξάνθη, για παράδειγμα...

Με λίγα λόγια, η ανάγνωση θα έπρεπε να είναι ανάποδη, αν θέλουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο να βρει στοιχεία προόδου στον εαυτό του. Ο φίλαθλος που το ποδόσφαιρο διώχνει από κοντά του, λόγω βίας, διαιτησίας, αναξιοπιστίας και ό,τι άλλο όλα αυτά τα χρόνια το ταλαιπωρεί, δεν θα φύγει πρώτα από την μάζα. Δεν θα φύγει πρώτα από την εξέδρα των οργανωμένων. Από την εξέδρα των "μεγάλων" του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πρώτα θα φύγει από εκείνη στην οποία πήγε να καθίσει για να απολαύσει το ίδιο το ποδόσφαιρο και όχι απλώς και μόνο να ικανοποιήσει την "κάψα" του. Για να δει το ποδοσφαιρικό γεγονός στο πιο υψηλό του επίπεδο να συμβαίνει στην πόλη του, στη γειτονιά του, στην περιοχή του, δίπλα στο σπίτι των παιδιών του. Πηγαίνει, όμως, αποχωρώντας άρον άρον από αυτό, διότι ειδικά τότε βλέπει να αναπτύσσονται οι παθογένειες του προϊόντος.

Ο Αστέρας των όσων αντιμετώπισε από τη διαιτησία στις πρώτες αγωνιστικές είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη συζήτησή μας. Και είναι απλώς ένα παράδειγμα. Ειδικά αυτές τις ομάδες, το δικαίωμα στο ποδόσφαιρο όσων πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν αυτές τις ομάδες, των λίγων που οι ίδιες οι ομάδες προσπαθούν να κάνουν πολλούς, θα έπρεπε να προστατεύεται. Όχι να απαξιώνεται, όπως συμβαίνει.

Οι "μεγάλοι" μέσα στην τρέλα του ανταγωνισμού τους, με κάθε τρόπο, από αυτές τις εξέδρες διώχνουν τον κόσμο, όχι από τις δικές τους. Πρώτα από αυτές. Πρώτα από τα γήπεδα που φιλοξενούν "πελάτες", αν θέλετε να τους πούμε έτσι, που διαθέτουν τα πιο αγνά αισθήματα. Και που στη συνέχεια μάλιστα, ως τελειωτικό χτύπημα, εισπράττουν και τον χλευασμό για το άδειο κάθισμά τους...